गणेश लामा भन्छन- नेपालका मिडिया हिन्दी फिल्म हेरेर मेरो बारेमा समाचार बनाउँछन्

काठमाडौं ।  काभ्रे क्षेत्र नम्बर १ प्रदेश ‘ख’ बाट  प्रदेश सभा सदस्यका लागि नेपाली कांग्रेसबाट उम्मेदवारी दिएका गणेश लामाबारे विभिन्न टिक्का टिप्पणी समेत हुने गरेको छ । गणेश लामा को हुन् ? उनी किन राजनीतिमा आए ?

यसबारेमा उनको भनाइ यस्तो छ- 

म ठूलो घरानाको होइन तर, खाना पुग्ने परिवारमा जन्मेको हुँ । काभ्रेको तत्कालिन खहरे पालुङ गाविस हाल रोसी गाउँपालिका वडा नम्बर १ जहाँ दलित समुदायको बाहुल्यता छ । परियार र विकहरुको ठूलो बस्तिमा २०३५ साल कार्तिक १३ गते म जन्में । पिता बालसंङ तामाङ राजनीति गर्नुहुन्छ । २३ सालदेखि ३६ सालसम्म चलेको पञ्चायत विरोधी भूमिगत संघर्षमा सामेल हुनुभयो । ३६ सालको जनमत संग्रहपछि कांग्रेस छाडेर पञ्चायतलाई समर्थन गर्नु भयो । दुई पटकसम्म प्रधानपञ्च र जिल्लाको उपसभापति हुँदै ४६ सालमा भएको जनआन्दोलन पश्चात फेरी राप्रपामा प्रवेश गर्नुभयो । अहिले कांग्रेसलाई सघाउँदै हुनुहुन्छ ।

मेरो पिताको रञ्जु थापा क्षेत्रीसँग अन्तरजातिय विवाह भयो । मेरो सौभाग्य भनुँ या अवसर मैले बाल्यकालदेखि नै काठमाडौंमा अध्ययन गर्न पाएँ । २०३६ सालमै मेरो बुवाले काठमाडौंको भिमसेन गोलामा घर बनाइसक्नु भएको थियो । काभ्रेमा जन्में तर काठमाडौंमा हुर्कें ।

बाल्यकालमा फूटबल प्रमी थिएँ । खेलाडी बन्ने सपना थियो । किपर बस्ने गर्थें । म निकै सालिन धेरै नबोल्ने ‘कुल’ मान्छे थिएँ । मैले काठमाडौंको कमल नेत्र स्कुलबाट प्रावि तह पास गरेँ र एसएलसी भने कमल आदर्शबाट सेकेन्ड डिभिजनमा पास गरेँ । त्यसपछि म पशुपतिमा आइए पढ्न भर्ना भएँ र, म राजनीतिमा पनि जोडिएँ । जतिबेला माओवादी युद्ध चर्किदै थियो । काभ्रेमा रहेको मेरो पुर्खौली घरमा आमा बस्नुहुन्थ्यो । माओवादीहरुले मेरो घर कब्जामा लिए । आमा काठमाडौंमा विस्थापित हुनुभयो ।बाबु र आमा दुवैको एउटा इच्छा थियो–‘छोरो म भन्दा धेरैमाथि पुगोस् । डाक्टर, इन्जिनियर र पाइलट नै बनोस् ।’ काठमाडौंमा अध्ययनकै शिलशिलामा म राजनीतिसँग जोडिसकेको थिएँ ।राजधानीका क्याम्पसहरुमा अत्याधिक राजनीतिक गतिविधि हुन्थे । पशुपति क्याम्पस अछूतो थिएन । नेपाली कांग्रेस दुई भागमा विभाजित थियो– गिरिजा प्रसाद कोइराला नेतृत्वको नेपाली कांग्रेस र शेरबहादुर देउवा नेतृत्वको प्रजातान्त्रिक कांग्रेस । हामीले प्रजातान्त्रिक कांग्रेसलाई समर्थन ग-यौँ ।स्ववियु चुनाव आएपछि विद्यार्थी संगठनबीच ‘झैझगडा’ हुन्थे । ठूलो झगडाको शुरुवात त्रिचन्द्र क्याम्पसबाट भयो । ५७/५८ सालमा स्ववियु चुनावको समय थियो । हामी पार्टीका साथीहरुलाई सहयोग गर्न त्रिचन्द्र क्याम्पस गयौँ । त्यहाँ परिस्थीति अर्कै बनेको रहेछ । कांग्रेस संस्थापन पक्ष र एमाले निकट अखिलबीच गठबन्धन थियो । तर, हाम्रो प्रजातान्त्रिक विद्यार्थी संगठन बलियो थियो । उनीहरु मिलेर हामीमाथि आक्रमण गरे । हामी निशस्त्र थियौँ उनीहरुसँग हातहतियार थियो त्यसैले घाइते भयौँ । म चाहान्थेँ,‘विचार बोकेको आधारमा कसैमाथि आक्रमण नहोस् ।’ तर, परिस्थिति त्यस्तो थिएन । प्रजातान्त्रिक कांग्रेस भएकै कारण साथीहरु कुटिएका थिए । मेरो पनि युवा जोस थियो । मेरा भावनाहरु थिए र साथीहरुमाथि अन्याय हुँदा सहन नसक्ने स्वभाव थियो । झैझडाहरु हुन्थे मैले साथीहरुलाई सहयोग गरेँ ।यस्तो स्थितीमा मेरने पढनई अगाडी बढेन । करिब एक वर्ष काठमाडौंको सोल्टी होटलमा सुपरभाइजरमा जागिर खाएँ । त्यहाँ म्यानेजमेन्टबारे सिकेँ । त्यसपछि पुर्खौली सम्पत्ति लगानी गरेर व्यावसायमा हात हालेँ । ठमेलमा रेष्टुरेन्ट सञ्चालनमा ल्याएँ । आफू पनि त्यहाँ इन्गेज भएँ ।१५ वर्षअघि तामाङकै छोरीसँग मागि विवाह गरेँ । व्यापारबाटै हामीले परिवार धानीरहेका थियौँ । तर, कोही आएर धम्काउँथे फ्रिमा खान खाज्थे । कसैले दबाउन खोज्थे । मैले सहेर बसिनँ, प्रतिकार गरेँ ।त्यो पनि झैझगडाका कारणहरु थिए । १६ वर्षको उमेरदेखि २५ वर्षसम्म आक्रोशीत हुनु युवाहरुको स्वभाव होे । मैले कसैलाई पिटेँ भने उसलाई दुख्छ । मलाई कसैले पिटे मलाई पनि दुख्छ । देशमा कानुन छ । कानुन भन्दामाथि कोही पनि छैन । केही झूटा मुद्दा लगाएर ममाथि षडयन्त्र पनि भयो । मलाई प्रहरीले विभिन्न बहानामा पक्राउ गरेकै हो । तर, प्रमाण नभेटिएपछि म रिहा भएँ ।आजभन्दा २६/२७ वर्षअघि देखि म झगडाको लाइनमा छैन । ‘यो चिज राम्रो होइन झगडा नगरुँ’ भनेर मैले छोडेको हुँ ।रेष्टुरेन्ट व्यावसाय र क्रसर सञ्चालनका क्रममा मैले समाज सेवामा पनि हात हालेँ । मैले शिक्षा क्षेत्र रोजेँ । किनभने समाज परिवर्तनका लागि चतनशील नागरिक अनिवार्य हुन्छ । एक घरमा एउटा शिक्षित मान्छे भयो भने त्यो घर उज्यालो मात्रै हुँदैन चेतनाले भरिएको हुन्छ । माओवादी युद्धकालमै मैले काभ्रेका धेरै विद्यालयमा निशुल्क कोचिङ कक्षा चलाएको छु । टेष्ट परिक्षा सकिएपछि बाँकी रहेको तीन महिना एसएलसीको तयारीको लागि विद्यार्थीले कोचिङ पढ्नु पथ्र्यो । कयौँ विद्यार्थीसँग पैसा हुँदैनथ्यो । मैले कयौँ विद्यालयमा काठमाडौंबाट पैसा पठाएँ । गणेश लामाको पैसाले कुनै विद्यालयले कोचिङ चलाएको थाहा पाएमा माओवादीले त्यो स्कुल नै बन्द गरिदिन्थ्यो । तर, मैले पवित्र धारणा राखेको थिएँ । कसैले धन्यवाद देओस् वा मिडियामा आओस् भनेर होइन ।मेरो सहयोगबाट कोही मान्छे शिक्षित भए त्यो मेरो सफलता थियो । तर मैले सहयोग गरेको कसैलाई थाहा थिएन । धेरै स्कुललाई १० वर्षसम्म लगातार पैसा दिएँ । एउटा विद्यालयबाट ३० देखि ३५ जना विद्यार्थीले एसएलसी दिन्थे । कयौँ पास भए ।यता कयौँ झगडाहरु भइरहन्थे । झगडाको कारण हुन्थ्यो । रामेछापको एउटा गरीब भाइले काठमाडौंमा रेष्टुरेन्ट गरेर खान्छु भन्दा टोलको ट्यापेहरुले ५ वटा बियर खाइदिन्थे । त्यस्तो अवस्थामा मैले रोकेँ होला । यस्ता उदाहरणहरु थुप्रै छन् । त्यस्तो ठूलो कुनै घटना भएको होइन । गलत चिजहरुलाई लिएर कहिल्यै झगडा गरेको पनि छैन ।मैले यसो भनिरहँदा आम पाठकहरुलाई विश्वास नलाग्न सक्छ । तर, म झूटो बोल्दिनँ । किनभने व्यक्तिको इतिहास उ जन्मेको समाजलाई त पक्कै थाहा हुन्छ । काभ्रेमा सँगै गुच्चा खेल्ने साथीहरुलाई मेरो बारेमा पक्कै थाहा छ ।सञ्चार जगतले मलाई एउटा रुपमा परिचय दिएको छ– नाम वा बदनाम । मेरो इतिहास त्यो होइन जो अहिले भनिएको छ । दुनियाँले मेरो बारेमा पछाडी थाहा पाएको हो । मिडियाले मलाई ‘गुण्डा नाइके’ भनिरहेको छ । मलाई यस्तो लाग्छ कि नेपालका मिडिया हिन्दी फिल्म हेरेर मेरो बारेमा समाचार बनाउँछन् । म दावाका साथ भन्छु । मैले अहिलेसम्म कसैको आँशु खाएको छैन । कसैले भनिदियोस्,‘गणेश लामाले कसैलाई धम्काएर हप्ता अशुली गरेर हजार रुपैयाँ लिएको छ’ म त्यसको १० औँ हजार रुपैयाँ तिर्न तयार छु । हुनसक्छ मैले साथीहरुको लहलहैमा लागेर फरक ट्रयाकमा हिँडेको थिएँ हुँला । त्यो मेरो उमेरको उपज पनि हुनसक्छ ।मिडियाहरु भन्छन्,‘गणेश लामाले अपराधको दुनियाबाट पैसा कमायो ।’ तर, यो भनिदैन कि मैले के अपराध गरेँ ?  के मैले ड्रग्स बेचेको हुँ ? राज्यलाई अर्बौंको घाटा पुर्याउने गरी सुन तस्करी गरेँ ? मैले के काम गरेर पैसा कमाइरहेको छु । मेरो रेष्टुरेन्ट व्यावसाय, क्रसर उद्योग, निर्माण कम्पनीहरु जहाँ सयौँ युवाहरु रोजगारीमा छन् । रोजगारी दिनु के मेरो अपराध हो ?म अपराधमा हिँजो पनि थिइनँ । आज पनि छैन र भोली पनि हुने छैन । म यस्तो स्वभावको मान्छे हुँ । कसैलाई अन्याय अत्याचार हुँदा सहयोग गर्छु । पैसा लिएर होइन ।म जाँड रक्सी खाँदिन । जुवातास खेल्दिन । लागुपदार्थको एक पत्ता मैले खाएको छैन । म सेन्समा काम गर्ने मान्छे हुँ । म जन्मदै गर्दा काठमाडौंमा घर बन्दै थियो । यहाँ नै हुर्किएँ र केही संस्कार पाएँ ।नेपालमा रिस फेर्नका लागि मुद्दा लगाइन्छ । ममाथि सम्पत्ति सुद्धिकरणको मुद्दा छ । सायद छिट्टै छिनोफानो होला । दिपक मनाङेको क्लियर भइसक्यो । उहाँसँग रेष्टुरेन्ट सञ्चालनको दौरानमा भेट भएको हो । म उहाँलाई दाइ भन्छु । उमेरले म भाइ हो । उसलाई अब अपराधी भन्ने कि नभन्ने ? यहाँ थुप्रै प्रहरीका पूर्व आइजीपीहरुलाई भ्रष्टाचारको मुद्दा लागेको छ । थुप्रै मन्त्री र कर्मचारीहरु मुद्दा झेलिरहेका छन् । आफूले आफूलाई दुधले धोएको भन्ने मान्छेहरुलाई मुद्दा लागेको छ । एउटा एआइजीलाई विगार्न अर्को एआइजी लागेको हुन्छ ।सायद मेरा विरुद्ध पनि कोही लागेको होला । म निष्ठा र इमानदारीपूर्वक व्यापार र राजनीति गर्दै गरेको युवा हुँ । मेरो पनि दिमाग छ । खट्न सक्छु । मैले समाज प्रति योगदान गरेको छु । मैले यसरी नै अघि बढ्दा केही मान्छेहरु म देखि अत्तालिएको हुनसक्छ । मलाई ‘गुण्डा नाइके’ भनेर समाचार लेख्ने केही पत्रकारसाथीहरु हाँसिहाँसी भन्छन्,‘ ‘तपाईंको नाम जोड्ने वित्तिकै टिआरबीटि बढ्छ । घण्टामा लाखौँले हेर्छन् ।’ मैले उनीहरुलाई प्रश्न गर्ने गरेको छु,‘कसैको चरित्र हत्या गरेर आफ्नो व्यावसाय अघि बढाउँदा यसले राम्रो हुन्छ र ? ’ म व्यापार गरेर खाने मान्छेलाई गुण्डा नाइके भनिरहन मिल्छ ?हुनसक्छ कहिलेकाँही करको दायराहरु पुरा नगरेँ हुला । म माथि मुद्दा लाग्दा कर प्रणाली त्यति चुस्त थिएन । यहाँ घडि किनेको बिल सबैले राख्दैनन् । यहाँ छुट पाउनका लागि श्रीमतीको नाममा जग्गा जोडिन्छ । २० लाखमा जग्गा किनेर १० लाख देखाएर कर बचाइन्छ । त्यो जग्गा एक वर्षमा बेच्दा एक करोडमा बेचिन्छ । अनि ८० लाख नाफा गरिन्छ । यो रकम ड्रग्स बेचेको भन्दा बढी कमाई हो । त्यसको स्रोत खोजी किन हुँदैन रु राज्यसँग के नीति छ ?अर्को कुरा हामी बाँचेको संसारमा सम्पूर्णले भरिपूर्ण र कमजोरी नभएका मान्छे हुँदैनन् । गौतम बुद्धको पनि कुरा काट्नेहरु थिए । राम भगवानको पनि कुरा काट्नेहरु छन् । बिन लादेनलाई विश्वले अपराधी मानिरहँदा एउटा जात र समुदायले ‘हाम्रो मुक्तिको लागि लड्ने’ भगवान मानिरहेको छ ।तपाईं काभ्रे जानुुस् मैले गरेको समाजसेवाको प्रभाव देख्नुहुन्छ । चाहे भूकम्पको बेला होस् या त्योभन्दा अघिको समय मैले निकै सहयोग गर्न पाएँ । २०७० को निर्वाचनमा मैले काभ्रेबाट चुनाव लडेँ । त्यहाँ ६ हजार भोट ल्याएँ । त्यो भोट त्यसै आएको थिएन । मरो समाजसेवाको परिणाम थियो । मेरो चुनावी अनुभवले बताउँछ – ‘रगत माग्नुस् २ पौण्ड रगत दिन तयार हुन्छन्, पैसा दिन तयार हुन्छन् तर, भोट दिन तयार हुँदैन । भोट मान्छेको मन र विश्वास जितेर लिनुपर्छ । चुनाव लड्न १० जनालाई मैले नमस्कार गर्न जान्नु पर्छ । म १० जनाको नमस्कार खान लायक म बन्नुपर्छ । त्यत्तिकै नेता त हुँदैन । गाली सहनुपर्छ । मैले जीवनमा धेरै गाली सुनेको छु । पछाडी कुरा काट्नेहरु छन् । काठमाडौंको बजारले मलाई एउटा ढंगले चिन्छ । तर, मेरो गाउँमा त्यस्तो छैन । मैले ढोग्नुपर्ने मामा भन्नुपर्ने काका भन्नुपर्नेहरु धेरै छन् । यो ठूलो डन हो भनेर मलाई गाली नगर्ने होइन । मलाई नेता भनेर गाली गर्छन् ।मैले गुण्डागर्दी नगर्दा पनि सञ्चार जगतले ममाथि दुष्प्रचार गरिरहेको छ । जसले मेरो परिवार र सन्तानप्रति निकै नकारात्मक असर समेत देखिएको छ । म एउटा घटना सुनाउँछु । म कान्तिपुर र नागरिकको नियमित ग्राहक थिएँ । छोरो ६ वर्षको थियो । ‘डन’ गणेश लामा’ भनेर कान्तिपुरमा छापिएको रहेछ । छोराले त्यो तस्विर देखेपछि पत्रिका घिसार्दै ल्यायो र, भन्यो,‘बाबा‘बाबा !! तपाईंको फोटो रहेछ, ।’ त्यतिबेला मेरो आँखाभरी आँशु भयो । त्यो दिनदेखि म पत्रिकाको ग्राहक बन्न सकिनँ । विहान उठेर पत्रिका पढ्दा सँधै झस्किन्थेँ ।जतिबेला हामीले नेपाली कांग्रससँग पार्टी एकता गर्यौँ । त्यो समय पार्टी एकीकरणलाई होइन मेरो तस्विरलाई महत्व दिइयो । पार्टी प्रवेशमा मलाई ‘डन’ भनेर जोडियो । यसले नेपालको पत्रकारीताको दरिद्रता देखाउँछ । प्रीय पत्रकार मित्रहरुले सक्नुहुन्छ भने चुरोट खाएको मान्छेलाई छुटाउनुस् धर्म हुन्छ । ड्रग्स खाएको मान्छेलाई मुक्त गर्नुस् त्यहाँ तपाईंको पत्रकारीताको अर्थ रहन्छ । मान्नुस् कि म हिँजो झगडिया थिएँ । गुण्डा थिएँ । तर, मैले कानुन अनुसार सजाय भोगेर समाजमा सेवा गर्छु सुध्रन्छु भन्न पाउँदिन ? कतिपय नेताहरु ठूला क्राइमबाट आएका छन् तर, मेरो त्यस्तो इतिहास पनि त होइन । मिडिया वा प्रशासनले कस्तो समाज चाहेको छ । ड्रग्स खाएर सुध्रेको मान्छे फेरी ड्रग्स नै खाइरहोस् भन्ने चाहान्छ ?म सुध्रिन्छु । राम्रो काम गर्छु भनिरहेको छु । तर, मलाई जबरजस्ति ‘तँ अपराधी नै होस्’ त अपराधकै बाटोमा हिँड भनियो भने मैले देश छोडेर जानुपर्छ । अनि मेरो छोराले रोडमा मागेर खानुपर्दैन ? मेरी श्रीमतीले आफ्नो पेट पाल्न गलत बाटो लाग्नुपर्छ । मेरो बाबु आमाको मुख हेर्न पाउँदिन भने मान्छे जन्मिएपछि एक पटक अवश्य मर्नैपर्छ । त्यो मान्छेले दिमागमा अपराध नै गर्न चाहयो भने आतंक त फैलाउन सक्छ । के प्रहरीले यही गराउन खोजेको हो त ? यसको विरोधमा बोल्ने की नबोल्ने ?विमानस्थलमा जाँदैगर्दा कहिलेकाँही भर्खरका टिनेजका केटाहरु खुरुरु दौडेर आउँछन् र ‘दाइ एउटा फोटा खिचाउँछु’ भन्छन् । उनीहरु मलाई ठूलो मोडल वा एक्टर भनेर फोटो खिच्न आएका होइनन् । न त नेता भनेर नै आएको हो । ‘डन गणेश दाइ भनेर फोटो खिच्न आएका हुन् । फोटो खिच्नका लागि उभिँदै गर्दा मेरो आत्म रुन्छ । मलाई निकै नमजा लाग्छ । मन पोलिरहेको हुन्छ । म दुई हात जोडेर भन्छु म ‘डन गुण्डा’ होइन । मैले कसैलाई अन्याय पर्दा मैले सहयोग गरेकै हुँ ।तर हामीले पेसा नै अपनाएर गुण्डागर्दी गरेको होइन । मिडियाले गणेश लामाले अपराधको बाटोबाट पैसा कमायो भनिरहँदा देश गरीबीको चपेटामा छ । काभ्रेको एउटा कुना, झापा वा सुन्सरीबाट आएको बेरोजगार युवा २५ सय रुपैयाँको लागि वेटर काम गर्न खोजी हिँड्छकि ३ सय रुपैयाँको खुकुरी बोकेर धनी बन्न हिँड्छ ?अपराध समाजको जगद्वरा निर्धारण हुन्छ । अपराधको जड के हो ? किन बढिरहेको छ देशमा अपराध रु हामीसँग राज्यले बुझोस् हामी सहयोग गर्न तयार छौँ । हामी काउन्सेलिङ गर्न पनि तयार छौँ ।अपराधको ठूलो कारक बेरोजगारी हो । अपराधको जड गरिबी हो । कोही पनि मान्छे आमाको कोखबाट जन्मनु अघि ‘चोर’ बन्छु भनेर जन्मिदैन । जब उ जन्मिन्छ । उ बाँचेको समाजले बाध्यताहरु सृजना गरेको हुन्छ । एक पेट खान र एक सरो लगाउनका लागि मान्छे चोरी गर्न बाध्य छ । चोरी गरेर खाने मान्छकोे समयक्रममा चोरी आदत बनिदिन्छ । राज्यले नै यो बारेमा सोच्नुपर्छ ।काठमाडौंमा नयाँ एसएसपी आउने वित्तिकै चक्रे मिलन समातिए । तर, उनलाई कुन मुद्दामा समातेका हो ? २४ दिन सार्वजनिक मुद्दामा राखेर छाडियो । त्यो नै समाधान हो त ?अहिले अपराधमा हिँडिरहेका मनोज पुन र समिर बस्नेत भनिने केटाहरु कुमार घैँटे मारिएपछि भागेका हुन् । घटनाहरु घटाइरहेका छन् । केही दिनअघि शरद गौचनलाई गोली हानियो । प्रहरीलाई धम्की आयो,‘गोली हान्ने हामी हौँ, ’ कतिपय माननीय जस्ता व्यक्तिलाई समेत फोन गरेर ‘यति पैसा नपठाए तेरो पालो हो’ समेत भनियो । त्यो हो आपराधीक लाइन् । उनीहरुको पेसा नै त्यो हो ।तर, म नेता हुँ । जनताको सेवा नै मेरो धर्म हो । एउटा गरिब परिवारको मान्छे अभावहरु पूर्ति गर्न मलेसिया जान्छ । उसले गाउँमा रहेकी आफ्नो बुढी आमाको एक तोला सुन, बाख्रा, भैँसी वा कुखुरा समेत बन्दकी राखेर चर्को ब्याजमा ऋण लिएको हुन्छ । तर, यहाँका मेनपावरका दलालहरुले उसले चर्को ब्याजमा लिएको एक डेढलाख पैसा पनि लुट्छन् । झूटो प्रलोभनमा पार्छन् र खाडी मुलुकमा एक हजार तलबको प्रलोभन देखाउँछन् र ५ सय पनि दिँदैनन् । यस्ता कयौँ अन्यायमा परेका पीडितहरु मलाई भेट्न आउनु हुन्छ । आफ्नो पार्टीको परिचय सहित उनीहरुलाई फोन गरेर भनेको छु,‘गरिबको पैसा नखानुस् ।’ जसले गरीबको पैसा खान्छ त्यो अवस्थामा मलाई निकै आक्रोश पनि हुन्छ ।लोकतन्त्र संकटमा परेको बेला मेरो उम्मेदवारीलोकतन्त्र अहिले संकटमा छ । लोकतन्त्र चाहने र नचाहानेबीच धुर्विकरण भएको छ । मैले काभ्रेमा प्रदेश सभामा टिकट पाएको छु । म काभ्रेको निर्माणको लागि चुनावमा होमिएको हो । कांग्रेसको सच्चा सिपाहीको नाताले म पार्टीका सबैलाई म समर्थन गर्छु ।आफूलाई पाए ठीक अरुलाई पाए बेठिक भन्ने राजनीतिक संस्कार नै होइन । व्यक्ति होइन पार्टी जिताउने रणनीतिमा लागौँ । म समाजमा सेवाको लागि राजनीतिमा लागेको हुँ । बाचुन्जेल देश र जनताको सेवामा लाग्नेछु ।दियोपोस्टबाट साभार